Premijera savremene plesne predstave Marko na muziku Ane Krstajić

 

Na sceni Teatra „Vuk“ 14. februara 2020. godine, premijerno je izvedena savremena plesna predstava Marko kompozitorke i idejne autorke projekta Ane Krstajić. Autorski tim čine i koreograf Nikola Pavlović, kostimograf Igor Jagić i reditelj Aleksandar Nikolić.

Plesna predstava Marko duboko je inspirisana narodnom epskom pesmom Marko Kraljević i vila. Sama narodna pesma prikazuje natčovečansku snagu Marka Kraljevića i istaknutu veličinu pobratimske ljubavi. Zaplet nastaje kada vila ubija Markovog pobratima Miloša, kažnjavajući ga na taj način što je pevao uprkos njenoj zabrani. Marko se sveti, sustiže vilu i uz njeno obećanje da će oživeti Miloša, on je pušta da živi. Miloš se ponovo rađa „zdraviji nego što je bio“. Iako sama priča deluje jednostavno, ona daje dosta prostora da umetnik današnjeg vremena nju tumači na sasvim nov i slobodan način.

Savremeno tumačenje narodne pesme Marko Kraljević i vila se u ovoj produkciji posmatra iz više uglova. Muzikom, kompozitorka na autentičan i sebi svojstven način potcrtava atmosferu i priču o Marku Kraljeviću i vili, dok koreografija, kostimi i režija na rudimentaran način ističu muško-ženske odnose balkanskog kulturnog nasleđa. U ovom savremenom tumačenju jedne narodne epske pesme publici se interpretira paganski srpski čovek. Taj čovek je satkan iz različitih osećanja koja prostiču iz pojmova kao što su moć, lov, borba, žrtva, plen, seksualnost. Kao posledica ovoga proističe ritual koji se u nekoliko navrata može osetiti, čuti i videti u toku same predstave. Kompozitorka to na veoma dobar način vodi rustikalnom naracijom kako u specifičnom kreiranju samog toka muzike koji, kako vreme protiče, sve više obuzima svojim raskošnim ritmom i bogatom melodijom. U tome joj pomažu i sami instrumenti koje ona bira. U taj izbor spadaju gudački orkestar, kao i narodni instrumenti poput gusli i zvona koji boje i reaktiviraju epsku prošlost srpskog naroda, ali i različiti efekti. Kompozitorka jedan blok posvećuje bubnjevima koji izmeštaju slušaoca u transcendentalni svet, svet ritualnog plesa, posvećenog samoj čovekovoj prirodi. Taj izraziti ritmički blok morao je da se u nekom trenutku ogoli.

Muziku kompozitorke Ane Krstajić izveli su Jana Rančić, vokalna umetnica i gudački orkestar Ensemble Metamorphosis pod vođstvom Saše Mirkovića, kojim je dirigovao Ivan Marković.

Režija je u mitološkom sukobu Marka Kraljevića i vile videla mogućnost za istraživanje odnosa mužjaka i ženki u svetu koji smo kulturološki nasledili od naših balkanskih predaka. Koreografija je ovakvo tumačenje donela na prilično transparentan način. Ritualni, bahanalni i seksualni momenti su bili plastično prikazani, a sukob između muškog i ženskog principa vođen je tokom cele predstave. Muški princip prikazan je, između ostalog, i uz pomoć nekoliko aluzija na narodni ples u kom su se našla tri jaka, muževna i neustrašiva lika koje tumače Branko Mitrović, Jakša Filipovac i Luka Stojković. Manifest ženskog oličen je u igri Jovane Grujić, Bisere Dimčeve, Sandre Milošević, Katarine Bućić, Ljubice Nešić, Vanje Halupe i Tijane Koprivice.

Ogoljena scena osvetljena sa tri reflektora bila je podeljena na tri nivoa čime se postigla dubina i prostornost mesta radnje. Na taj način koreograf je imao priliku da napravi paralelne aktivnosti samih aktera. Dim koji je povremeno puštan na scenu dao je atmosferu mističnosti i dodatno podstakao da se sjajni kostimi koje potpisuje Igor Jagić istaknu u kontrastu sa samom scenom i ambijentom.

Previous
Previous

BUNT: Ars vs Corona

Next
Next

Insekti i ptice, Nataša Penezić (klavir)